Przenosiny!!

Jenova

Jenova w lot pojęła, że jeśi się szybko nie uwolni, to spotka ją to samo, co tych, których ciała leżały porozrzucane tu i ówdzie. Myślała gorączkowo, jak mogłaby się stamtąd wydostać. Zauważyła, że łańcuch przykuwający jej prawą rękę do ściany jest nadszarpnięty i nieco przerdzewiały. Złapała dłonią łańcuch i mocno pociągnęła. Urwał się. Jednak drugiej ręki nie zdołała uwolnić. Nagle na zewnątrz usłuszała kroki. Postanowiła nadal udawać, że jest przykuta, a w razie czego miała jedną szansę, żeby ocalić życie. Kroki stawały się coraz to głośniejsze. W końcu drzwi się otwarły.

Hitsugaya

Do sali wkroczyło dwóch ludzi, którzy zasalutowali i stanęli po obu stronach drzwi, przez które wszedł ten sam wampir co wcześniej. Zaczął miotać się po lochu, a czarna peleryna powiewała za nim. W końcu stanął tuż przed Jenovą i powiedział:
- Hm... chyba zostawię cię przy życiu na dłużej.. - syknął - Będę pić twoją krew po trochu, żeby mieć na jak najdłuższy czas... więc będziesz mogła sekunda po sekundzie przeżyć te męki... do zobaczenia w krwistym niebie!
Wampir odwrócił się i wyszedł z lochu, a za nim, jak dwa cienie, strażnicy.

Jenova

Jenova wyraźnie odetchnęła, gdy wampir sobie poszedł. Miała jeszcze trochę czasu, aby obmyślić plan ucieczki. Rozglądnęła się po sali. W świetle pochodni zobaczyła, że gdzieniegdzie są porozrzucane różne bronie. Niedaleko niej o ścianę oparta była włócznia. Ponad dwa metry od jej stóp na ziemi leżał topór. Jeszcze dalej zauważyła kilka mieczy, a obok nich stosik przeróżnych sztyletów. Pod przeciwległą ścianą rzucone były tarcze. Wśród nich Jenova zauważyła swoją, kościaną. Już miała gotowy plan. Zaczęła się wyciągać, aby dosięgnąć włóczni. Raz po raz rzucała niespokojne spojrzenia na drzwi lub nasłuchiwała, czy nikt nie idzie. W końcu chwyciła włócznię, po czym przyciągnęła nią do siebie topór. Straciła na to ponad piętnaście minut. Jednak nadal panowała cisza. Jenova podniosła topór i jednym cięciem uwolniła drugą rękę. "Dlaczego nie zostałam magiem?" rozmyślała, kiedy rąbała łańcuchy przykuwające jej nogi do ściany. Wreszcie się uwolniła. Przez chwilę wsłuchiwała się w ciszę, czy aby nie słychać czyichś kroków, bo narobiła niezłego hałasu. Na szczęście dla niej nikt nie nadchodził. Wśród stosu sztyletów odnalazła swój, po czym chwyciła swoją tarczę. Podniosła z ziemi jeden z lżejszych mieczy i zaczaiła się pod drzwiami, gotowa do ataku.

Hitsugaya

Drzwi nagle otworzyły się z hukiem i uderzyły Jenovę w twarz. Odrzuciło ją i uderzyła w ścianę celi. Do lochu tym razem wszedł rosły paladyn w pełnej zbroi i hełmie, który trzymał w ręku długi stalowy miecz. Spojrzał na Jenovę pełnym pogardy wzrokiem.
- Co, roi nam się pomysł ucieczki? - powiedział, przeciagając sylaby - Nic z tego.
Szybkim rychem miecza wybił tarczę i szytlet z ręki Jenovy.
- Odłóż jeszcze miecz, ale szybko, chyba że chcesz skończyć jako szaszłyk dla mojego pana - powiedział paladyn.

Jenova

- Ani mi się śni! odpowiedziała Jenova i stanęła do walki. Widziała, że nie ma zbyt wielkich szans, ale zawsze można liczyć na przypadek.

(ps. ma się trochę siły w łapkach:] )

Hitsugaya

Palladyn przyjął pozycję bojową.
- Chyba ci się coś pomieszało w głowie, elfko - powiedział, patrząc szyderczo na Jenovę, która stała z mieczem naprzeciwko niego.
Paladyn wziął szybki zamach i zaatakował Jenovę. Zablokowała cięcie, jednak siła ataku była tak wielka, że wgniotła jej własny miecz w jej ramię. Jenova poczuła wielki ból.

Jenova

Jednak jakby go nie czując stanęła znów, ponownie próbując zaatakować. Nie udało jej się Paladnym był bardzo doświadczonym wojownikiem. Nagle przyszedł jej do głowy pewien pomysł. Zrobiła ruch, jakby chciała odciąć mu głowe. Paladyn podniósł miecz, chcąc zablokować atak, jednak nagle Jenova zadała mu cios w brzuch, który pozostał nieosłonięty. Z rany polała się krew. Elfka cięła jeszcze raz, tym razem zraniła mu nogę. Paladyn upadł, a Jenova jednym cięciem odcięła mu głowę. "Jescze gorszy od minotaura" pomyślała, sprawdzając swoje rany. "Och, ja zabiję tego wrednego Nadrasa!"
Już miała się odwrócić, kiedy przy pasie paladyna zauważyła dwa woreczki. Stała przez chwilę, po czym zabrała obydwa. "Jemu już się nie przydadzą" - pomyślała. Podniosła tarczę i sztylet, po czym stanęła po drugiej stronie drzwi, żeby otwierając je nikt nie uderzył jej.

Hitsugaya

Jenova awansuje na lvl 8-my!
Każdy współczynnik +1
(Dodaj do KP)

Drzwi zaczęły się otwierać, ale tym razem powoli, jakby ktoś celowo nie chciał by go zobaczono lub usłyszano. Gdy otworzyły się całkowicie, przez pierwsze kilka sekund Jenova nie widziała nikogo. Dopiero po chwili zobaczyła Nadrasa, wchodzącego po cichu. Gdy mały człowieczek zobaczył Jenovę z uniesionym mieczem, zakwiczał i padł na ziemię, bijąc przed elfką pokłony.
- Nadras nie chciał, Nadras być dobry, pan zbić Nadrasa i nie dać mu nagrody za tak smakowity kąsek, niech pani nie zabija Nadrasa, ja nie zasłużył na śmierć...
Zaczął płakać i uderzać głową o ziemię.

Jenova

Jenova miała potwornie wielką ochotę go zabić. Jednak czasem jakiś głosik w jej głowie mówił stanowcze "nie". Tak było i tym razem. Elfka zniżyła miecz, choć z wielką niechęcią.
- Czego chcesz? - syknęła do kłaniającego się Nadrasa.

Hitsugaya

- Ciii - syknął Nadras, ale gdy zobaczył mściwy wzrok Jenovy natychmiast zaczął szeptać:
- Pani nie zabije Nadrasa, pani dobra, Nadras dobry...
W końcu uspokoił się i kiwnął palcem żeby Jenova się pochyliła.
- Ja tu przyjść żeby uwolnić panią z dobrą krwią, bo inaczej pan mnie zabije, a tak ucieknę z dobrą panią!
Zaczął skakać i powtarzać: Ucieknę, ucieknę....